Oι άλλοι Έλληνες
OI ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ IMBPOH ΑΛΩΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
«...Δεν ξέρετε τι σημαίνει να βρίσκεστε στη θέση μου. Μην ξεχνάτε ότι εσείς
είστε ένας ελεύθερος άνθρωπος...»
(Έλληνας της Ίμβρου, 1997(*))
Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι.
Ιδίως οι κοιμώμενοι...
Δικαίωμα στην πραγματικότητα έχουν λίγοι.
Ιδίως οι αφυπνισμένοι...
Όταν το 1927, τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης, οι
Τούρκοι κατάργησαν το καθεστώς αυτονομίας και τοπικής αυτοδιοίκησης των
νησιών Ίμβρου και Τενέδου, βάζοντας μπροστά ένα ακόμη αδίστακτο σχέδιο
αφελληνισμού, η πατρίδα κοιμόταν.
Όλα τα όνειρα του κόσμου ήταν δικά της. Και ο πραγματικός εφιάλτης ήταν
κρατημένος με νύχια και με δόντια σε ασφαλή απόσταση. Ασφαλή για ποιον;
Για τον κοιμώμενο φυσικά. Και για όποιον φοβάται να διεκδικήσει τα νόμιμα
δικαιώματά του από το τουρκικό κράτος, σε αντίθεση με τον «Αγγλο Έλληνα»
που, ανωνύμως (για ευνόητους λόγους), φιλοξενούμε αυτό το μήνα στη στήλη
τιμώντας το ηθικό μέγεθος της στάσης του.
Γιατί, πατρίδα δεν είναι όπου ριζώσεις...
Και γιατί μια εθιμοτυπική επίσκεψη στο αυγουστιάτικο πανηγύρι της Παναγιάς
στην Ίμβρο, δεν είναι αρκετή για να αντιληφθεί όποιος δεν έχει ζήσει την
τραγωδία της άλωσης, τι ακριβώς διαδραματίζεται εκεί, τόσο μακριά μας, τόσο
κοντά. Μια ανάσα αέρα απόσταση από τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Σε αυτά τα
480 τετρ. χιλιόμετρα διεθνούς εμπαιγμού και εκσυγχρονιστικού ονείδους. Στο
βορειοανατολικό άκρο ενός Αιγαίου, που μυστηριωδώς χαρτογραφείται
διαρκώς...
Συνέντευξη: Χρήστος Τσανάκας
Το 1942 δημεύονται τα μοναστηριακά κτήματα των Ιερών Μονών Μεγίστης Λαύρας
και Κουτλουμουσίου στην Ίμβρο και οι πρώτοι έποικοι εξ Ανατολίας πατούν το
πόδι τους στο νησί. Το 1955 ξεσπάει το πογκρόμ κατά των Ελλήνων στην Πόλη.
Το 1964 απαγορεύεται να είσαι ελληνορθόδοξος! Απαγορεύεται η είσοδος
κληρικών στα σχολεία της ομογένειας, η διδασκαλία του μαθήματος των
θρησκευτικών από ιερείς, η πρωινή σχολική προσευχή, ο εορτασμός των
θρησκευτικών εορτών, η διακίνηση ελληνικών βιβλίων, η εισαγωγή ελληνικών
εφημερίδων. Απελαύνονται Έλληνες. Δημεύονται οι περιουσίες τους.
Απαγορεύεται η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
«Απαλλοτριώνονται» 8.000 στρέμματα καλλιεργήσιμου εδάφους, από 900 Ίμβριους
στο χωριό Σχοινούδι, προς 2 δραχμές (δύο τουρκικές λίρες) το στρέμμα! Το
1984, με απόφαση της Νομαρχίας Δαρδανελίων, δημεύονται και τα τελευταία
μειονοτικά κτήματα της Ίμβρου. Οι διεθνείς συνθήκες γίνονται κουρελόχαρτο
στα χέρια των Τούρκων. Και όσο η πατρίδα κοιμάται τόσο πιο αθεράπευτο
καρκίνωμα αποδεικνύεται η πραγματικότητα, απειλώντας εδώ και τώρα με
μεταστάσεις.
Παρά το κλίμα «ειρήνης και φιλίας», που καλλιεργείται με τις εύγλωττα
θεσπισμένες απαιτήσεις συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου...
Στο ίδιο ιδανικά μαγειρεμένο κλίμα «ειρήνης και φιλίας» που διέπει την
προσέγγιση των δύο άσπονδων γειτόνων, ο άνθρωπος που συναντάμε δυσκολεύεται
να μιλήσει ελεύθερα, δυσκολεύεται να αφηγηθεί τα πραγματικά περιστατικά της
ζωής του, εμπιστεύεται μετά δυσκολίας το κασετόφωνο, αναρωτιέται αν παρά τη
σοβαρότητα των λεγομένων είναι τελικά σκόπιμο να δουν όλα αυτά το φως της
δημοσιότητας χωρίς «οικειοθελή» λογοκρισία!
Τελικά, τα λόγια του, που σφάζουν με το βαμβάκι, βγαίνουν στο φως ως έχουν,
χωρίς φτιασίδια και αναστολές, αλλά και χωρίς ονοματεπώνυμο. Έτσι κι αλλιώς
οι ήρωες δεν ξέρουν από «ίματζ» και πιένες. Είναι μια τελείως εσωτερική
νομοτέλεια που τους κινεί, ένα τυφλό ραντεβού με την ιστορία, και όχι ο
μαγνητισμός των φλας, στο σαλόνι ενός περιοδικού. Είναι τραγικό, εν έτει
1997, ένας Έλληνας, πατώντας στο 5.000 ετών ψυχικό μετερίζι μιας άγρυπνης
πατρίδας μέσα του, να σου λέει λόγια σαν αυτά: «Να με συμπαθάτε για την
επιφύλαξη που εκφράζω. Δεν ξέρετε τι σημαίνει να βρίσκεστε στη θέση μου.
Μην ξεχνάτε ότι εσείς είστε ένας ελεύθερος άνθρωπος...».
Λόγια της εποχής της «Σύγκλισης». Λόγια της διολίσθησης του Ενιαίου
Αμυντικού Δόγματος σε αφασία. Λόγια ενός ανθρώπου που ο Πολιτικός Ρεαλισμός
ασκείται στο πετσί του και βρικολακιάζει το αίμα των συγγενών του, όλων
αυτών που για τα μέτρα του διεθνισμού των καιρών μας μιλούν ακαταλαβίστικα,
όπως ακριβώς και αυτός λέγοντας: «Το δίκαιό μου έχω χρέος να το πω»?
ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ OI ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ IMBPO,
ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 5.000 XPONIA!
- Πείτε μας για τα δικά σας βιώματα στην Ίμβρο. H μαρτυρία σας θα βοηθήσει
και τη? μνήμη όσων ξεχνούν.
- Μέχρι το 1964, κουτσά στραβά και με σωρεία προβλημάτων, τα πράγματα ήταν
κάπως καλά, ανεχτά ας το πούμε, το νησί λειτουργούσε, κοινωνικά και
οικονομικά. H κατάσταση ήταν σε γενικές γραμμές ομαλή. Οι Έλληνες ήμασταν
περίπου 8.000. Στην Πόλη πήγαιναν και δούλευαν 3.000....
- Οι Τούρκοι;
- Οι Τούρκοι ήσαν λίγοι και τυπικά «παράνομοι», διότι βάση της Συνθήκης της
Λοζάνης η Ίμβρος και η Τένεδος θα ήσαν μεν υπό την τουρκική κυριαρχία, αλλά
αυτοδιοικούμενες από το γηγενή ?δηλαδή ελληνικό εδώ και 5.000 χρόνια?
πληθυσμό. Οι Τούρκοι, από την πρώτη κιόλας μέρα, αγνόησαν τη «Συνθήκη της
αμοιβαιότητας». Εμείς, από την ελληνική πλευρά, δεν είχαμε κράτος ικανό να
σταθεί στο ύψος του, να κοιτάξει το μέλλον και να στηρίξει τα δικαιώματά
μας. Ως το 1964 λοιπόν υπήρχαν στο νησί 200 Τούρκοι, κρατικοί υπάλληλοι.
Κανονικά, δε θα έπρεπε ούτε αυτοί οι υπάλληλοι να υπάρχουν, καθότι το νησί
ήταν θεωρητικά αυτοδιοικούμενο, με την πολιτικο-οικονομική διαχείριση υπό
την ευθύνη των Ελλήνων. Έπρεπε, φυσιολογικά, να έχουμε ακόμη και δική μας
αστυνομία. Το μόνο που δεν επιτρεπόταν να έχουμε ήταν δικό μας στρατό.
Λογικό. Λόγω Δαρδανελίων. Ούτε θέλαμε να έχουμε δικό μας στρατό....
- Οι εκκλησίες, τα σχολεία, οι επικοινωνίες, λειτουργούσαν ως τότε άψογα;
- Όλα τα σχετικά με τη θρησκεία και την παιδεία μας διατηρήθηκαν, παρά το
γεγονός ότι στη διαχείριση των εκκλησιαστικών ζητημάτων οι «παρατυπίες»
είχαν αρχίσει ήδη από το ?23 που υπογράφτηκε η συνθήκη. Οι εκκλησίες και τα
σχολεία λειτουργούσαν πάντως κανονικά. Το ταχυδρομείο, όμως, όχι. Ήταν το
πρώτο πράγμα που άρπαξαν οι Τούρκοι. Παρανόμως. Όπως παρανόμως μας στέρησαν
το δικαίωμα να επιλύουμε οι ίδιοι, η ελληνική κοινότητα, τα όποια νομικά
προβλήματα, παίρνοντας στα χέρια τους και τη δικαστική εξουσία. H Ελλάδα
και σε αυτό το θέμα δεν έβγαλε άχνα. Ανύπαρκτη πάλι, ως συνήθως...
Μετά το ?64 λοιπόν, με το πρόσχημα της έντασης στην Κύπρο, άρχισαν να
κάνουν μερικά βήματα προς το συμφέρον τους οι Τούρκοι, δοκιμάζοντας
συστηματικά τα πολιτικά αντανακλαστικά της Ελλάδας. Τα πρώτα μικρά βήματα
δεν προκάλεσαν κανενός είδους αντίδραση στην ελληνική πλευρά. Θετικό για
τους Τούρκους. Τους ανοίξαμε δηλαδή την Κερκόπορτα. Πάλι...
- Τι είδους βήματα; Είχαν αρχίσει, στα κρυφά έστω, οι βανδαλισμοί και οι
διώξεις των Ελλήνων;
- Όχι, προς το παρόν όχι. Αυτά θα τα γνωρίζαμε λίγο αργότερα. Προσωρινά
«απλώς» αγνοούνταν παράγραφοι και εδάφια των διεθνών συνθηκών, που όριζαν
υποτίθεται την τύχη του νησιού. Αρχισαν εκείνοι σιγά-σιγά τα μεγαλύτερα
βήματα άλωσης και φτάσαμε στα άλματα, χωρίς και πάλι κάποιος από την Ελλάδα
να διαμαρτύρεται. Παραβιάσεις επί παραβιάσεων. Απαγόρευσαν την ελληνική
γλώσσα. Αρπαξαν τα ελληνικά σχολεία. Απαλλοτρίωσαν ?έτσι το είπαν αυτοί?
ολόκληρο τον κάμπο του νησιού. Δεν νοείται όμως πουθενά στον πολιτισμένο
κόσμο τέτοιου είδους «απαλλοτρίωση». Ναι, να πάρεις χωράφια και λοιπή
ακίνητη περιουσία ενός μέρους του πληθυσμού για κοινωφελή έργα, νοσοκομεία,
δρόμους, φράγματα... Όχι όμως με μοναδικό σκοπό την αλλαγή του
ιδιοκτησιακού καθεστώτος! Δεν είναι απαλλοτρίωση η αρπαγή περιουσιών από
κάποιους προκειμένου να δοθούν σε κάποιους άλλους. Αρχισε η πιο μαύρη εποχή
αυθαιρεσίας...
- Αφήνοντας καταρχήν τους Έλληνες χωρίς οικονομικά μέσα, αφού ο κάμπος ήταν
η ψυχή της οικονομικής ζωής του νησιού.
- Ακριβώς... Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Το χωριό μου, το Σχοινούδι, ήταν ως
το ?64 ένα από τα μεγαλύτερα των Βαλκανίων, με 3.000 πληθυσμό. H μισή
Ίμβρος ήταν το Σχοινούδι, η υπόλοιπη ήταν τα υπόλοιπα χωριά. Με πρωτεύουσα
του νησιού πάντα την Παναγιά. Αποφάσισαν, λοιπόν, ακριβώς εκεί, στον
πνεύμονα του νησιού, στο μεγάλο χωριό, να χτίσουν αγροτικές φυλακές για
βαρυποινίτες. Με στόχο ?πράγμα που το αντιληφθήκαμε πολύ σύντομα? να τους
παραχωρηθούν ειδικά «προνόμια». Ποια ήταν αυτά; Το να βανδαλίζουν, να
βιάζουν, να λεηλατούν, να καίνε, να κάνουν οτιδήποτε νοσηρό περνούσε από το
χέρι τους ώστε να κατατρομοκρατήσουν τον ελληνικό πληθυσμό και να τον
τρέψουν σε φυγή. Τα πράγματα εξελίχθηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Έκαναν έως και φόνους. Με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να σκορπιστούν στα πέρατα
της γης. Όταν πια το ελληνικό στοιχείο ατρόφησε, όταν το σχέδιο
ολοκληρώθηκε, τότε τελείως απροκάλυπτα, σε επίδειξη σαρκασμού προς πάσα
κατεύθυνση, μη έχοντας πια ανάγκη τις αγροτικές φυλακές, τις κατάργησαν.
Τόσο απλό... Οι φυλακές καταργήθηκαν εδώ και περίπου πέντε χρόνια. Μάλιστα,
πολλοί από τους κρατούμενους παρέμειναν στο νησί, διότι στον τόπο τους
εκκρεμούν εις βάρος τους «βεντέτες».
- Δηλαδή ήρθαν σε σας για να σκοτώσουν αλλά αν γυρίσουν στους δικούς τους
θα σκοτωθούν. Περίεργα παιχνίδια στήνει η μοίρα...
- Ναι, αλλά τα χειρότερα τα στήνουν οι ισχυροί. Σημασία έχει ότι ακόμη και
σήμερα ζουν στο νησί κάποιοι φονιάδες!
- Οι οποίοι πού μένουν; Σε περιουσίες Ελλήνων;
- Ναι, σε «απαλλοτριωμένες» περιουσίες Ελλήνων... Αλλά, επιμένω, πρέπει και
όλοι οι Έλληνες να επισκεφθούν το νησί και να αντικρίσουν με τα ίδια τους
τα μάτια την εικόνα, το μέγεθος της καταστροφής...
(Στο σημείο αυτό, διακόπτει την κουβέντα μας, είναι φανερά συγκινημένος,
για λίγο δε λέει τίποτα...).
?Και αυτά που σας λέω με φόβο σας τα λέω και δεν είμαι σίγουρος αν όλα
πρέπει να δουν το φως της δημοσιότητας, έτσι ακριβώς τουλάχιστον όπως τα
διατυπώνουμε. Να με συμπαθάτε γι? αυτό. Για την επιφύλαξη που εκφράζω. Δεν
ξέρετε τι σημαίνει να βρίσκεστε στη θέση μου. Μην ξεχνάτε ότι εσείς είστε
ένας ελεύθερος άνθρωπος...
- O τουρκικός Τύπος πώς αντιδρά στην υπόθεση της Ίμβρου; Από την άποψη
δηλαδή ότι κατορθώνουν και ακούγονται τελικά στην Τουρκία φωνές με
αντιλήψεις διαφορετικές ή αποκλίνουσες από την κεντρική γραμμή...
- Όντως υπάρχουν και θα υπάρχουν φωνές που αντιδρούν στα πεπραγμένα ή,
χλιαρά έστω, εκφράζουν απόψεις όπως ότι τα πράγματα δεν έπρεπε να πάρουν
την τροπή που πήραν, παρά τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στα «νησάκια»
απέναντι από τα Στενά. Αλλά, όταν η πατρίδα κοιμάται, οι Τούρκοι κόβουν τον
ομφάλιο λώρο που σε ενώνει με αυτή...
- Νομικώς έχουν αφήσει κανένα «παραθυράκι», για τα μάτια της Δύσης, που
-έστω και επιλεκτικά- να δίνει σε Έλληνες το δικαίωμα να μείνουν στο νησί
και να προσφέρουν παρεμπιπτόντως το εμπορικό τους δαιμόνιο, που σίγουρα το
έχει ανάγκη η τουρκική πλευρά στην αξιοποίηση της εναλίας ζώνης Ιωνίας;
- Απέναντι στους 10.000 έποικους που έχουν «φυτευτεί» στην Ίμβρο, οι 230
γέροι και γριές της ελληνικής κοινότητας είναι «ανύπαρκτοι» και
διατηρούνται εκεί μάλλον για τα προσχήματα. O πολιτισμός μας έχει
κυριολεκτικά θαφτεί. Και μια μερίδα Τούρκων δε διστάζει να το λέει: «ήταν
λάθος που διώχτηκαν οι Έλληνες, δε θα έπρεπε να έχουν φύγει ποτέ, τώρα το
νησί θα ήταν σε μεγάλη άνθηση, δε θα παρουσίαζε την εικόνα που
παρουσιάζει....
Και όντως πέρα από τις εικασίες και τις θεωρίες, η Ίμβρος μόνο μια περίοδο
το χρόνο ζωντανεύει. Και μόνο χάρη στους Έλληνες. Από τα τέλη Ιουλίου μέχρι
τα τέλη Αυγούστου, που συγκεντρώνονται οι ξενιτεμένοι Ίμβριοι, μαζί με
όσους ζουν στην Ελλάδα, για να συμμετάσχουν στο πανηγύρι της Παναγίας
ανταμώνοντας...
- Γιορτάζουν όλοι μαζί τη συμβολική επιστροφή τους στη γη των προγόνων...
- Όντως. Μια επιστροφή. Μια επιστροφή σε δόσεις... Και ένα μαζικό
προσκύνημα...
- Γίνονται σιγά-σιγά και συναυλίες. Με το Γιώργο Νταλάρα, τη Δόμνα Σαμίου,
το Ρος Ντέιλι και πολλούς άλλους.
- Ναι, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άνθρωποι που ευαισθητοποιούνται και
συντρέχουν... Αλλά κάθε Έλληνας πρέπει να μάθει τι εστί Ίμβρος. Πρέπει να
έρθει και να δει...
- Και να συνδράμει ο καθένας με τον τρόπο του, ιδίως σήμερα που βρίσκεται
σε εξέλιξη και ο μεγαλύτερος ίσως αγώνας από όλους. H προσπάθεια να
δικαιωθούν στα τουρκικά δικαστήρια οι ελληνικής καταγωγής ίμβριοι
ιδιοκτήτες, που κινδυνεύουν να χάσουν οποιοδήποτε στοιχείο κληρονομιάς πάνω
στο νησί, άρα και την ύστατη νόμιμη ρίζα στην 5.000 ετών πατρίδα τους!
- Λέτε για την υπόθεση του τουρκικού εθνικού κτηματολογίου.
- Ναι, που μοιάζει με τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών απέναντι στην ιστορία
της Ίμβρου. Είναι η τελευταία ευκαιρία ή η τελευταία θυσία;
- Θα εξαρτηθεί... Από τον καθένα μας... Προσωπικά, με πείσμα και θυσίες,
πρέπει να διεκδικήσει κάθε Ίμβριος στα τουρκικά δικαστήρια το νόμιμο
δικαίωμά του στην κληρονομιά των δικών του. Να μην αφήσει να αφανιστεί το
ελληνικό στοιχείο από το νησί. Να πάει να διασώσει ό,τι μπορεί, να μη
χαρίσει την ιστορία του σε ξένους...
- H τυπική νομική διαδικασία τι προβλέπει ακριβώς;
- H είσοδος μιας περιοχής στο εθνικό κτηματολόγιο, των ιδιοκτησιών ας πούμε
ενός χωριού, για να δώσω ένα αληθινό παράδειγμα, σημαίνει ότι τα πάντα
μεταβιβάζονται συλλήβδην στο κρατικό θησαυροφυλάκιο. Οπότε όλα χάνονται,
μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Αν δηλαδή κάποιος δε... συμφωνεί με τη
μεταβίβαση της περιουσίας του στο κρατικό θησαυροφυλάκιο και εφόσον
διατηρεί την τουρκική του υπηκοότητα, έχει το δικαίωμα να κάνει δικαστήριο
στο τουρκικό κράτος. Μπορεί και, για όνομα του Θεού, πρέπει να διεκδικήσει
την επιστροφή της χαμένης ιδιοκτησίας του, προσκομίζοντας όποια επίσημα
έγγραφα ή άλλα στοιχεία αποδεικνύουν την κυριότητά του. Γιατί δεν είναι οι
τουρκικής καταγωγής που χάνουν τις περιουσίες τους. Ποιες περιουσίες τους;
Είναι οι Έλληνες που χάνουν ένα κομμάτι από την ψυχή τους, είναι οι
απόγονοι του Ομήρου που αυθαίρετα κι αυτός πολιτογραφείται, χιλιάδες χρόνια
μετά το θάνατό του, Τούρκος... Φυσικά, καμία διεκδίκηση κόντρα στο τουρκικό
κράτος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Καθόλου εύκολη. Τα έξοδα είναι υπέρογκα. O
δικαστικός αγώνας χρονοβόρος. Αλλά γι? αυτό και ρυθμίστηκαν έτσι τα
πράγματα. Με πρόσχημα τη νόμιμη οδό, να λυγίσει η θέληση του Έλληνα, να
γονατίσει κάθε ενδιαφερόμενος από τη διαρκή οικονομική αφαίμαξη, να
εγκαταλειφθεί η προσπάθεια ακόμη και από λόγους υγείας, γήρατος, κ.λπ. Αλλά
γι? αυτό μιλάμε σήμερα, για να εμψυχωθούν αυτοί ακριβώς που δεν πρέπει να
λυγίσουν, που δεν πρέπει να γονατίσουν, που δεν πρέπει να εγκαταλείψουν την
προσπάθεια. Αυτοί και, αν χρειαστεί, τα παιδιά τους...
- Δηλαδή, κατά τεκμήριο, οι αυτόχθονες Έλληνες της Ίμβρου θα αναγκαστούν
κάποια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, να πληρώσουν και ενοίκιο στο τουρκικό
κράτος για να μείνουν στο ίδιο τους το σπίτι, πέρα από το φόρο αίματος που
έχουν πληρώσει ήδη;
- Αργά ή γρήγορα θα συμβεί και αυτό... Ίσως για την πλειοψηφία όσων
δικαιούνται και υλικής κληρονομιάς, πέρα από την πολιτιστική και την
ψυχική. Εκτός αν, έστω και τελευταία στιγμή, αφυπνιστούν όλοι οι Ίμβριοι,
οι Ενώσεις τους, οι Σύλλογοί τους στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στην
Αμερική, και βοηθώντας ο ένας τον άλλο, καταφέρουν να διασώσουν και τυπικά
αυτό που τους ανήκει ουσιαστικά. Να γίνει καθένας παράδειγμα θέλησης για
τον άλλο. Να υποφέρουμε και αυτή την έμμεση τιμωρία που επιβάλλουν οι
Τούρκοι στην ελληνική φυλή επειδή αντέχει και έχει...
Εδώ, ίσως ακουστώ κοινότοπος, αλλά ειδικά εδώ είναι που θα έπρεπε το
ελληνικό κράτος να κινηθεί λιγάκι. Να δει τι συμβαίνει. Βλάπτονται ή όχι
ζωτικά συμφέροντα μειονοτικών της σε ξένη χώρα; Ποιες ενέργειες προβλέπει
το περίφημο Διεθνές Δίκαιο σε αυτές τις περιπτώσεις; Είναι καταδικασμένες
οι μειοψηφίες στη Νέα Τάξη πραγμάτων; Ή γίνεται ρατσιστική επιλογή αμνών
και εριφίων; Στο εντέχνως περιπλεγμένο ζήτημα της Ίμβρου, ένας ιδιώτης
μπορεί να κάνει πολλά θετικά για τους ομοφύλους του, αλλά το γενικό κακό
μόνο μια οργανωμένη κοινωνία μπορεί να το ισοφαρίσει ή, αν πραγματικά
ενδιαφέρεται, να το αναστρέψει κιόλας εις βάρος όσων εμπνεύστηκαν αυτό το
σενάριο ολοκληρωτικού αφελληνισμού... Όμως ακόμη και σήμερα η πατρίδα
κοιμάται... Και ακόμη χειρότερα, φάσκει και αντιφάσκει, κινδυνεύοντας στο
ζενίθ μιας προσπάθειας να αφεθούμε στα κρύα του λουτρού. Ενώ λεπτό προς
λεπτό η Ίμβρος, ένα σύμβολο αν μη τι άλλο για τους Έλληνες της Ιωνίας,
αργοπεθαίνει, χάνεται...
- Μαζί με την Τένεδο?
- Όπου ζουν ελάχιστοι πλέον Έλληνες, 30 ή 35, αν δεν κάνω λάθος.
Ανάμεσα σε 5.000 τούρκους έποικους!
- Όμως εσάς δε φαίνεται να σας κάμπτουν όλα αυτά.
- Όχι. Δε με κάμπτουν καθόλου. Κάθε άλλο...
(*) Αφιερωμένο εξαιρετικά στους οπαδούς της ελληνοτουρκικής «φιλίας»._.Κ.Κ.